Korkunun cesaretlendirdiği iki damla göz-yaşı ve sonsuzlukla ölçüşen virgüller koydum suskun kelimelerin kifaye düetlerine...
Bu,
sus payı
na-sır paydası!
Değişmeyecek artık bu sonsuz sürgünlüğümün eski yasası.Nefessiz soluklarda yitirdiğim bir Olympos gecesinin suretini arıyorum...Her çöl kendine de sürgündür ya bir de.Alacak’aranlık (d)eğince güne,yoldan çıkmış bir meleğin şehir çöplüğünde bulduğu tükenmiş kalemin zaman kavramını altüst eden mürekkebinde (g)izli herşey.Her kaçış kendine mülteci..!
Bıçaksız devinimlere militan zamanlar...
Genleriyle sevişen ve gitgide çürüyen bir mikro(p) evren!
